«…έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος. Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας». Με αυτόν τον τρόπο είχε σχολιάσει ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής και αυριανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να εγκαινιάσει έκθεση προς τιμήν του αγωνιστή της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας Νίκου Μπελογιάννη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν επέλεξε τον Κωνσταντίνο Τασούλα ως τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας επειδή ο ηπειρώτης πολιτικός είναι «θεσμικός». Αλλά γιατί είναι ένας βέρος δεξιός.

Και τον επέλεξε γιατί αυτό που στάθμισε πάνω από όλα ήταν να κάνει μια πολιτική επιλογή που να αντιστοιχεί στην εκτίμηση που έχει ότι η ελληνική κοινωνία στρέφεται προς τα δεξιά και πως η απειλή για την κυρίαρχη Νέα Δημοκρατία δεν έρχεται από τα αριστερά της, αλλά από τα δεξιά.

Γι’ αυτόν τον λόγο αδιαφόρησε για τον άγραφο κανόνα για την ανάγκη επιλογής υποψηφίων προέδρων που να μπορούν να κερδίσουν τη συναίνεση και της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης και προτίμησε μια αμιγώς παραταξιακή υποψηφιότητα. Δηλαδή, στο βαθμό που πλέον η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας έχει αποσυνδεθεί από ενδεχόμενη διάλυση της Βουλής, ο πρωθυπουργός δεν ασχολήθηκε με την ανάγκη να ισχυροποιηθεί ο όποιος θεσμικός ρόλος του ΠτΔ με μια ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Με αυτό τον τρόπο, ο πρωθυπουργός αποτυπώνει μια βαθύτερη αδιαφορία για τη Βουλή ως πεδίο όπου διαμορφώνονται συναινέσεις, εκτιμώντας ότι με τη Νέα Δημοκρατία να είναι το μόνο πραγματικά μεγάλο κοινοβουλευτικά κόμμα, δεν έχει κανένα νόημα να διαπραγματευτεί με μια αντιπολίτευση που είναι πολυδιασπασμένη και επί της ουσίας άβουλη, επιλέγοντας μάλιστα την πόλωση θεωρώντας, προφανώς, σε μια νέα ένδειξη αλαζονείας, ότι θα είναι ανώδυνη και θα βγει αλώβητος. Και από αυτό εκ των πραγμάτων προκύπτει και η αδιαφορία για την ανάγκη οι έστω και πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας να υποστηρίζονται με το κύρος μιας συναινετικής εκλογής.

Αντιθέτως, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ισχυροποιήσει τη θέση της Νέας Δημοκρατίας ως του μόνου πόλου κυβερνησιμότητας στη χώρα, με το συμβολισμό που θα έχει η εκλογή Τασούλα, συμβολισμό όχι μόνο προς τα έξω, αλλά κυρίως προς το εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί παρότι επέλεξε να πάει με σκληρά «παραταξιακή» υποψηφιότητα, εντούτοις «προσπέρασε» τους πρώην πρωθυπουργούς από τον ίδιο του τον πολιτικό χώρο, η τυχόν αντίδραση των οποίων αναμένεται σίγουρα με ενδιαφέρον.

Όλα αυτά απλώς υπογραμμίζουν για άλλη μια φορά την ιδιαίτερα προβληματική συνθήκη που διαμορφώνει το γεγονός ότι έχουμε ένα σκηνικό πολιτικής ανισορροπίας, με τη Νέα Δημοκρατία να έχει σχεδόν απόλυτη κυριαρχία απλώς και μόνον επειδή παραμένει η πιο συμπαγής μειοψηφία απέναντι σε μια δημοκρατική αντιπολίτευση κατακερματισμένη που αδυνατεί να διαμορφώσει μια εναλλακτική προοπτική διακυβέρνησης και να διατυπώσει μια πειστική πολιτική στρατηγική.

ΠΗΓΗ