Τον Φεβρουάριο του 1816 εξεταστική επιτροπή του βρετανικού Κοινοβουλίου διεξήγαγε έρευνα για το αν ο Λόρδος Έλγιν απέκτησε τα γλυπτά του Παρθενώνα παράνομα και αν είχε κάνει κατάχρηση των εξουσιών του ως πρεσβευτής στην Υψηλή Πύλη. Με βάση τον ισχυρισμό του ότι του είχε δοθεί σχετικό φιρμάνι, αντίγραφο του οποίου ούτε είχε ούτε βρέθηκε ποτέ στα οθωμανικά αρχεία, η επιτροπή τον απήλλαξε και το κοινοβούλιο ενέκρινε με ψήφους 80-32 την αγορά των γλυπτών που είχε αποσπάσει με βία από τον Παρθενώνα.

Έκτοτε τα Ελγίνεια βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο, που επιμένει ότι είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης τους. Αν και πάγια θέση των ελληνικών κυβερνήσεων είναι ότι δεν αναγνωρίζουν στο Βρετανικό Μουσείο ιδιοκτησία, νομή και κυριότητα, η Ελλάδα δεν προέβη ποτέ σε νομική διεκδίκηση· και πολύ σωστά, γιατί μια τέτοια ενέργεια είναι ριψοκίνδυνη και είναι αμφίβολο αν κάποιο δικαστήριο θα δικαίωνε την Ελλάδα.

Ωστόσο η αποκατάσταση ενός κατακερματισμένου μνημείου που κομμάτια του είναι διάσπαρτα στην Ευρώπη – στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Βιέννη, το Μόναχο, την Κοπεγχάγη και το Βίρτσμπουργκ – δεν είναι πλέον νομική υπόθεση. Είναι πολιτιστικό ζήτημα. Και για ένα ζήτημα πολιτισμού ισχύουν οι σημερινές πολιτιστικές αξίες και όχι το νομικό πλαίσιο των αρχών του 19ου αιώνα και οι ηθικές αξίες της αποικιοκρατίας. Όταν ο Έλγιν απέκτησε τα γλυπτά το 1801, ήταν νόμιμο το δουλεμπόριο στη βρετανική αυτοκρατορία· απαγορεύτηκε το 1807. Ποιον ενδιαφέρει σήμερα αν είχε φιρμάνι ή όχι;

ΠΗΓΗ