Όταν ο Paul Viggers ξύπνησε και είδε τον πατέρα του να μπαίνει κρυφά με τα δώρα τους την παραμονή των Χριστουγέννων του 1965 «χωρίς να φαίνεται πουθενά ο άντρας με τα γένια και το κόκκινο κοστούμι», το κύριο συναίσθημά του ήταν η αμηχανία. «Τελικά, ήμουν μόλις οκτώ και ήμουν ήδη κάπως καχύποπτος…» θυμάται ο 66χρονος συνταξιούχος δάσκαλος.

Μεγαλώνοντας στο Gloucestershire, τα Χριστούγεννα σήμαιναν μια γνώριμη ρουτίνα για εκείνον και τον αδερφό του. «Κάποιος από εμάς θα παρατηρούσε ότι μια μαξιλαροθήκη ήταν γεμάτη και δεν θα μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τον ενθουσιασμό, φωνάζοντας «Ήρθε, ήρθε (σ.σ. ο Άγιος Βασίλης)», πριν ανάψουν τα φώτα και αρχίσουμε να ξετυλίγουμε τα δώρα μας», λέει στον Guardian.

Όμως εκείνη τη χρονιά τα πράγματα άλλαξαν.

Λίγες μέρες αργότερα, ο Βίγκερς αποφάσισε ότι ήταν καιρός ο αδερφός του να μάθει την αλήθεια. Το μεγαλύτερο αδερφάκι του έπαιξε μαζί για λίγο, πριν του πει ότι ήξερε ήδη. «Είχαμε την αίσθηση ότι ίσως δεν το πίστευες πια, και αναρωτιόμασταν πότε θα έπρεπε να σου το πούμε» θυμάται ο Βίγκερς να του λέει ο αδερφός του.

Οι ψυχολόγοι έχουν εντοπίσει ότι τα παιδιά γίνονται δύσπιστα για τον Άγιο Βασίλη γύρω στην ηλικία των οκτώ – όπως συνέβη με τον Viggers τη δεκαετία του 1960. Δύο δεκαετίες αργότερα, η Νταφίνα Ντιμίτροβα ήταν στην ίδια ηλικία όταν γκρεμίστηκε ο κόσμος της.

Μεγαλώνοντας στην κομμουνιστική Βουλγαρία της δεκαετίας του 1980, τα Χριστούγεννα ήταν «υπέροχα αλλά κάπως τραυματικά» για τη Ντιμίτροβα. Κάθε χρόνο, ο πατέρας των Χριστουγέννων – ή ο dyado mraz , όπως τον έλεγαν εκεί – έφερνε καλύτερα δώρα στα ξαδέρφια της, με τα οποία ζούσε. Έπαιρναν Barbies, Lego, κασετόφωνα – «όλα τα πράγματα αδιανόητης πολυτέλειας εκείνη την εποχή», θυμάται.

«Οι γονείς μου δεν είχαν πολλά χρήματα, οπότε έπαιρνα πολύ μικρά δώρα», λέει η Ντιμιτρόβα, η οποία τώρα ζει στο Όσλο.

Όταν ήταν οκτώ, η Ντιμιτρόβα πήρε το κουράγιο να ρωτήσει τον 11χρονο ξάδερφό της για αυτό. «Γέλασε και είπε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και παίρνουν μόνο καλύτερα δώρα επειδή ο παππούς τους εργάζεται στη Δυτική Γερμανία.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ να κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας και να κλαίω για ώρες. Ένιωθα διπλή αδικία. Δεν ήταν μόνο ότι έμαθα ότι δεν υπήρχε – έμαθα επίσης ότι η ζωή ήταν πολύ άδικη».
«Προσποιούμουν γιατί χαιρόταν η μητέρα μου»

Όταν η Ρουθ Μπάρετ ήταν πέντε ετών, θυμάται ότι ξύπνησε νωρίς το πρωί των Χριστουγέννων και είδε τη μαμά της να βάζει δώρα μέσα στην κάλτσα της στο σαλόνι. «Τη ρώτησα τι έκανε και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα από πανικό», λέει η 56χρονη από το Στράτφορντ του Οντάριο στον Καναδά.

Η Μπάρετ θυμάται ότι η αμφιβολία ήταν έντονη στο πρωινό. Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα και εκεί στεκόταν ο Άγιος Βασίλης. «Με φώναξε με το όνομά του με μια λάμψη στα μάτια και ένα χαρούμενο γέλιο στην κοιλιά πριν μου δώσει ένα μίνι-ζαχαροκάλαμο», θυμάται ο Barrett.

Καχύποπτη, σήκωσε ένα φρύδι στον αδερφό της, ο οποίος τους πρότεινε να πάνε στο παράθυρο και να δουν αν υπήρχε έλκηθρο με τάρανδους. «Ο Άγιος Βασίλης πήγε στο γκαράζ του γείτονά μας, μπήκε στο μπλε Ford του και έφυγε. Τότε ήταν που ο αδερφός μου είπε: «Κοίτα, έκλεψε το αυτοκίνητο του κυρίου Τόμσον!»

«Αυτά ήταν τα Χριστούγεννα που έμαθα την αλήθεια, προσποιούμουν τα επόμενα χρόνια ότι συνέχιζα να πιστεύω, καθώς φαινόταν να κάνει τη μητέρα μου ευτυχισμένη. Αργότερα έμαθα ότι ο κύριος Thompson έκανε το γύρο του παιδικού τμήματος του τοπικού νοσοκομείου – έτσι ίσως τελικά να υπήρχε πραγματικά ένας Άγιος Βασίλης».

ΠΗΓΗ