Ψαρά! Τα ονειρεύτηκα πριν τα επισκεφτώ. Τα αγάπησα προτού τα δω. Ακόμα αναζητώ την αιτία. Η θέση τους; Μακριά από όλους! Οι λιγοστοί κάτοικοι; Η μη ζήτηση τουρισμού; Ίσως όλα αυτά μαζί.

Φτάνεις με το πλοίο από τη Χίο. Ο φάρος σε καλωσορίζει, όπως και τα μαύρα σημάδια στον τοίχο του λιμανιού «Καλώς ήρθατε». Με τα πρώτα βήματα, ανασαίνεις καθαρό ψαριανό αέρα. Δεν πιστεύεις πως βαδίζεις πάνω σε αυτή την κουκίδα του χάρτη. Μα τι ιστορία; Πώς να διαχειριστεί η καρδιά την ολόμαυρη ράχη που απλώνεται αριστερά σου; Με τι ματιά να αντικρύσεις τη Δόξα που στέκεται εις μνήμη όλων όσοι θυσιάστηκαν τότε για την ελευθερία. Πόσο ταιριάζουν στη μανιάτική μου καταγωγή! Με το σύνθημα «Νίκη ή θάνατος» ζούσαν οι πρόγονοί μου. Οι Ψαριανοί το έκαναν κι εκείνοι πράξη.

Ένα χωριό έχει το νησί. Όλοι οι κάτοικοι συγκεντρωμένοι. Το αγαπούν, το προσέχουν. Είναι περήφανοι, χαμογελαστοί και φιλικοί. Ο ταξιδιώτης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει πολλούς ντόπιους, να μάθει από τις ιστορίες τους. Παραλίες ατελείωτες! Άμμος αμέτρητη! Κόσμος ελάχιστος! Μαγικές εικόνες, που δύσκολα βλέπεις σε άλλα μέρη. Νιώθεις την απεραντοσύνη να σε τυλίγει. Τα δέντρα σου χαρίζουν τη σκιά τους, η θάλασσα σε αγκαλιάζει.

Το βράδυ όλοι στην πλατεία. Ντόπιοι και ταξιδιώτες όλοι παρέα. Μπορεί να πετύχεις και κάποιο πανηγύρι με παραδοσιακή μουσική. Το γλέντι κρατά μέχρι τις έξι το πρωί. Φτάνει το πλοίο από τη Χίο. Τέλος Αυγούστου και πολλοί Ψαριανοί επιβιβάζονται για τον Πειραιά. Το νησί θα χάσει πληθυσμό, αλλά έχει κρατήσει τις καρδιές μας!

Ανάρτηση από την αναγνώστρια Βαφάκου Ελευθερία

ΠΗΓΗ