«Είσαι μόνος σου. Είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα. Τη μία ημέρα μετά την άλλη. Με ένα τηλέφωνο συνέχεια στην τσέπη, καθηλωμένος κοντά στο νοσοκομείο. Δεν μπορείς να πας ούτε για έναν καφέ λίγο παραέξω γιατί μπορεί να σε καλέσουν από το νοσοκομείο και να πρέπει να πας άμεσα. Δεν τολμάς να φύγεις από το νησί, δεν μπορείς να κανονίσεις άδεια, δεν μπορείς καν να αρρωστήσεις.

Ακόμη και εάν επισπεύσουν τις διαδικασίες για να φέρουν μετακινούμενο να σε αντικαταστήσει, θα χρειαστούν μερικές ημέρες, οπότε είσαι υποχρεωμένος από τον κώδικα ιατρικής δεοντολογίας, ακόμη και άρρωστος, να βοηθήσεις.

Ετσι είναι η υπερεφημέρευση εδώ στη Λήμνο. Και θα σας πω και κάτι που λέω και στους συναδέλφους μου. Η μητέρα μου ζει στην Αθήνα. Εάν με πάρουν αύριο και μου πουν, “ξέρετε, πέθανε η μητέρα σας”, εγώ δεν θα μπορώ να πάω στην κηδεία». Με τον τρόπο αυτό περιγράφει στην «Κ» ο Μιχάλης Σκοπελίτης, διευθυντής ΕΣΥ αναισθησιολόγος –ο μοναδικός που υπηρετεί στο νοσοκομείο/Κέντρο Υγείας Λήμνου–, τις συνθήκες εργασίας που βιώνει από την 1η Φεβρουαρίου 2022 όταν και διορίσθηκε στη θέση αυτή.

Από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο, δηλαδή μέσα σε 90 ημέρες, πραγματοποίησε 79 συνεχόμενες εφημερίες, από τον Μάιο έως τον Ιούνιο 50 συνεχόμενες εφημερίες και πάει λέγοντας. Ηδη από τις 12 Σεπτεμβρίου εφημερεύει συνεχώς και αυτό θα συνεχιστεί έως και τις 19 Οκτωβρίου.

Ως ο μοναδικός αναισθησιολόγος, είναι υπεύθυνος για τη χορήγηση αναισθησίας και την αναισθησιολογική επίβλεψη στις χειρουργικές επεμβάσεις, τη χορήγηση αναισθησίας σε ενδοσκοπήσεις, την κάλυψη έκτακτων περιστατικών στα εξωτερικά ιατρεία εφόσον χρειαστεί, διακομιδών προς το αεροδρόμιο, αλλά και ενδεχομένως διασωληνωμένων ασθενών έως ότου αυτοί διακομισθούν με αεροσκάφος σε κάποιο άλλο νοσοκομείο, όπως είχε γίνει σε αρκετές περιπτώσεις μέσα στην πανδημία.

Στις 16 Σεπτεμβρίου, έπειτα από σχεδόν οκτώ μήνες υπερεργασίας, έθεσε επιστημονικά και δεοντολογικά όρια σε αυτή την πολύ δύσκολη κατάσταση, δηλώνοντας εγγράφως στη διοίκηση ότι εφεξής δεν θα χορηγεί αναισθησία σε τακτικά περιστατικά, εφαρμόζοντας με τον τρόπο αυτό τον νόμο περί ασφαλούς χορήγησης αναισθησίας (ΦΕΚ 1044/Β/25-11-1997). Σύμφωνα με τον νόμο αυτό, για κάθε ασθενή ο οποίος υποβάλλεται σε οποιαδήποτε τεχνική αναισθησίας απαιτείται η συνεχής παρουσία ειδικού αναισθησιολόγου και η αντικατάστασή του πρέπει να γίνεται μόνο από άλλον ειδικευμένο αναισθησιολόγο.

«Εφόσον ο μοναδικός αναισθησιολόγος βρίσκεται το πρωί σε ένα χειρουργείο όπως είναι μία βουβωνοκήλη ή μία λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, εάν προκύψει κάτι άλλο στο νοσοκομείο, ποιος θα πάει; Και εάν πάει ο αναισθησιολόγος για το επείγον ποιος θα μείνει στη χειρουργική αίθουσα για την αναισθησιολογική επίβλεψη του ασθενούς;» τονίζει ο κ. Σκοπελίτης.

Σε απολογία

Η διοίκηση παρά τη γραπτή του δήλωση, προχώρησε κανονικά στο πρόγραμμα των τακτικών χειρουργείων, τα οποία δεν κάλυψε ο αναισθησιολόγος με αποτέλεσμα να κληθεί σε απολογία με κατηγορίες για πειθαρχικά παραπτώματα της «αδικαιολόγητης αποχής από την εκτέλεση καθήκοντος» και της «άρνησης εκτέλεσης υπηρεσίας». Η Ελληνική Αναισθησιολογική Εταιρεία σε επιστολή της προς την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας και τη διοίκηση της 2ης Υγειονομικής Περιφέρειας, κάνει λόγο για απαράδεκτη, παράνομη και επικίνδυνη για την ασφάλεια των ασθενών κίνηση από την πλευρά της διοίκησης του νοσοκομείου.

Οπως αναφέρει, μεταξύ άλλων, «η χορήγηση αναισθησίας σε τακτικά χειρουργεία από τον μοναδικό αναισθησιολόγο του νησιού, ο οποίος παράλληλα καλείται να συντρέξει σε οποιοδήποτε επείγον περιστατικό είναι επικίνδυνη». Να σταματήσει οποιαδήποτε δίωξη εναντίον του αναισθησιολόγου ζητεί και η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος, τονίζοντας ότι «η απάντηση στην έλλειψη προσωπικού δεν είναι η παραβίαση των δικαιωμάτων ασθενών και εργαζομένων».

Ο κ. Σκοπελίτης δηλώνει αποφασισμένος όσο είναι μόνος του στο νοσοκομείο να μην εκτελεί προγραμματισμένα χειρουργεία και να καταθέτει πρόγραμμα επτά έως 10 εφημεριών τον μήνα. Οπως σημειώνει, «δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Δεν σου επιτρέπεται να σηκωθείς να φύγεις γιατί είναι κατά του κώδικα ιατρικής δεοντολογίας. Απλώς ελπίζεις ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα».

Πηγή: Καθημερινή