Χειρόγραφες αποδείξεις. Δελτία παραλαβής γλεύκους που χρονολογούνται από το 1946  και καταγράφουν μια παραγωγή σε «οκάδες», τους βαθμούς του γλεύκους και το όνομα του αγωγιάτη που μετέφερε το πολύτιμο φορτίο σε «δερμάτια». Η «Ενωσις Οινοποιητικών Συνεταιρισμών Σάμου» και το «Κέντρον Παραλαβής Βουρλιωτών».

Δελτία ζυγίσεως από το Συνεταιρισμό «Νενέδων» (σημερινό όνομα χωριού «Άμπελος») και Βουρλιωτών, δελτία πληρωμής εν μέσω εμφυλίου πολέμου, πρωτόκολλα σφραγίσεως και αποσφραγίσεως του 1935, «διπλότυπον εισπράξεως εσόδων αγροφυλακής» του 1938 κι ένα σωρό ακόμη, κιτρινισμένα από το χρόνο, τεκμήρια της μακρόχρονης κι αδιάλειπτης ιστορικής διαδρομής του σαμιώτικου μοσχάτου κρασιού.

Σημάδια μιας αγροτικής παραγωγής που θέλει –ακόμη κι ως τις μέρες μας- κοπιαστική προσπάθεια, χειρωνακτική εργασία και το μεράκι των ανθρώπων του σαμιακού αμπελώνα που έχτισαν και χτίζουν τα όνειρά τους σε πεζούλες ξερολιθιάς και στις «ψηλές κορφές» της ακριτικής Σάμου.

Καλλιεργητής πέμπτης γενιάς ο Γεώργιος Διολέτης του Ανδρέα, μέσα στα αμπελοτόπια των Βουρλιωτών από 5 χρονών, έφερε στον ΕΟΣ Σάμου όλο αυτό το συλλεκτικό υλικό της οικογένειάς του και το δώρισε στο Μουσείο Οίνου.

Πριν από κάποια χρόνια, είχε κάνει μια αντίστοιχη πολύτιμη δωρεά, φιάλης σαμιακού οίνου του 1936, η οποία και κοσμεί τις προθήκες του εμβληματικού Μουσείου Οίνου.

Δεν είναι μόνο τα κατάστιχα και οι καταγραφές, που έχουν τη μεγάλη αξία. Είναι η συνέχιση μιας οινοπαραγωγικής διαδικασίας που για τους Σαμιώτες αποτελεί έναν «κώδικα τιμής» απέναντι στα πατρογονικά αμπελάκια και τον ιδρώτα με τον οποία τα πότισαν, γενιές και γενιές, παππούδων και προπαππούδων.

Είναι τελικά, αυτό που τιμά ο Συνεταιρισμός της Σάμου: Κάνει την παράδοση, σταγόνα-σταγόνα, ένα κρασί με ονομασία προέλευσης. Και το φέρνει από το αμπέλι, στο ποτήρι μας...