Οι τέσσερις σχηματίζουν την ορεινή ραχοκοκαλιά της Βόρειας Χίου, ενώ το Όρος βρίσκεται λίγο ανατολικότερα. Άραγε είναι εφικτό για έναν πεζοπόρο να ανέβει και στις 5 κορυφές την ίδια ημέρα; Προφανώς για όσους γυμνάζονται συστηματικά μια τέτοια διαδρομή, παρά τις απαιτήσεις της, δεν είναι κάτι ακατόρθωτο.

Όμως για εμάς, τους μέσους πεζοπόρους, που αγαπάμε τα βουνά και περπατάμε με τους δικούς μας ρυθμούς, συζητώντας και απολαμβάνοντας τη φύση, μια τέτοια πεζοπορία είναι υλοποιήσιμη σε μια μέρα; Ήταν ένα ερώτημα-πρόκληση που ζητούσε απάντηση. Έγινε ένας πρώτος σχεδιασμός της διαδρομής και κάποιες διερευνητικές επαφές και τελικά καταλήξαμε να το επιχειρήσουμε 4 άτομα την Κυριακή 24 Μαρτίου 2024.

Πρώτος στόχος το επιβλητικό Όρος, με το εγκαταλελειμμένο κτίριο του ΟΤΕ στην κορυφή του, στα 1.186 μέτρα. Ακολούθησε κατηφορική πορεία προς τις εντυπωσιακές ξερολιθικές πιτυανές μάντρες που χρόνο με το χρόνο καταρρέουν και πέρασμα στον Καβερνάκη, όπου συναντήσαμε τον ξερό, αλλά αναλλοίωτο εδώ και πάνω από 10 χρόνια, πεσμένο «κέδρο του Κόλλαρου».

Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τον Καμμένο Λάκκο, ακολουθώντας ό,τι γιδόστρατο βρίσκαμε και η αλήθεια είναι ότι καταπονηθήκαμε αρκετά μέχρι να ανέβουμε στον Καμμένο Λάκκο, ένα υψίπεδο στα 1.126 μέτρα με εντυπωσιακή θέα προς το Μέγα Γκρεμό και τα χωριά της Αμανής. Μια ελαφριά νέφωση κάλυψε σιγά σιγά τον ουρανό, ενώ η θερμοκρασία σταδιακά έπεσε. Σειρά είχε ο Χαρκός με τις πολλές κοκκινωπές πλάκες και το τριγωνομετρικό της ΓΥΣ στην κορυφή στα 1.155 μέτρα. Αν και οι δυνάμεις μας είχαν αρχίσει να μας εγκαταλείπουν, ανεβήκαμε σχετικά εύκολα, καθώς η υψομετρική ανάβαση ήταν μικρή. Ωραίο βουνό, με ενδιαφέρουσα γεωλογία και καταπληκτική θέα. Κατεβήκαμε στον «αυχένα» μεταξύ Χαρκού και Πελινναίου. Πριν τον Κρητικόλακκο κάνουμε μία στάση για ανασύνταξη δυνάμεων και άλλη μία πάνω από τον Άγγελο.

Ήταν ήδη περασμένες 3, ήμασταν αρκετά ταλαιπωρημένοι, το κρύο πλέον ήταν τσουχτερό και είχαμε μπροστά μας μόλις 3,5 ώρες με φως και το θεόρατο όγκο του δίκορφου Πελινναίου. Οι συνοδοιπόροι ήταν ανένδοτοι, «Δεν ήρθαμε μέχρι εδώ για να τα παρατήσουμε. Συνεχίζουμε». Βάζουμε τα δυνατά μας και ξεκινάμε για τον Έδελο, την πιο δύσκολη κορυφή της Χίου στα 1.274 μέτρα, όπου υπάρχει μία υποτυπώδης πέτρινη ασκεπή κατασκευή, ίσα για να μπορεί να προστατευτεί ένας καθιστός άνθρωπος από τον αέρα. Το μονοπάτι πάνω από το ελατοδάσος έχει σχεδόν κλείσει. Βγαίνουμε στην ορεινή εξωδασική ζώνη και αρχίζουμε τις τραβέρσες. Εδώ δεν υπάρχει μονοπάτι, κάθε βήμα είναι κόπος, ενώ ο αέρας λυσσομανάει, σκορπίζοντας έτσι κάθε σκέψη για πέταγμα του drone. Φτάνουμε στην κορυφή, τραβάμε λίγες φωτογραφίες και αποχωρούμε γρήγορα. Συνεχίζουμε την πορεία μας πάνω στην κορυφογραμμή, ανακτούμε δυνάμεις και πλησιάζουμε στον ορεινό όγκο του Πελινναίου. 

Μπαίνουμε στο αλυσοδεμένο μεταλλικό εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας και αυθόρμητα κάνουμε χάι φάιβ. Άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο είμαστε κουρασμένοι και παγωμένοι, αλλά η διάθεσή μας, όπως και σε όλη την πεζοπορία, είναι εξαιρετική. Ανεβαίνουμε στο τριγωνομετρικό της ΓΥΣ στα 1.297 μέτρα για τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες και κατεβαίνουμε το απότομο μονοπάτι όσο πιο γρήγορα μπορούμε, για να γλιτώσουμε από το κρύο και τον διαβολεμένο αέρα.

Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι για την ανάβαση στις 5 ψηλότερες κορυφές της Χίου, μια διαδρομή με συνολική υψομετρική ανάβαση 1.500 μέτρα, περπατήσαμε λίγο πάνω από τα 17 χλμ σε περίπου 9 ώρες, με αρκετές στάσεις για ξεκούραση, επίγειες και εναέριες λήψεις.