Η κοινή γνώμη για άλλη μια φορά έχει «πέσει από τα σύννεφα» με την αποκάλυψη της ασέλγειας σε βάρος 12χρονου κοριτσιού από 53χρονο στα Σεπόλια, ο οποίος εκτός από τον βιασμό, κατηγορείται και για μαστροπεία.

«Δεν είχαμε καταλάβει τίποτα», «δεν είχε δώσει δικαιώματα στη γειτονιά», «όλα έδειχναν φυσιολογικά»… Αυτές είναι μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποίησαν οι γείτονες του 53χρονου, οι άνθρωποι που συναναστρέφονταν καθημερινά μαζί του, που είχαν καταστήματα δίπλα στο δικό του. Προφανώς και κανείς δεν επιρρίπτει ευθύνες σε αυτούς τους ανθρώπους για ό,τι έγινε. Προφανώς και όλο το βάρος της ευθύνης πέφτει στον κατηγορούμενο και στους 200 και πλέον ανθρώπους (;) που επικοινώνησαν μαζί του και βίασαν ή εξέφρασαν πρόθεση να το κάνουν, το 12χρονο κορίτσι. Είναι, όμως, πραγματικά θλιβερό το να βλέπουμε μια επανάληψη καταστάσεων και εκφράσεων κάθε φορά που κάτι μας «ρίχνει από τα σύννεφα».

Ναι, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να παριστάνει τον αστυνομικό επιθεωρητή, να αντικαθιστά τη δουλειά της Αστυνομίας και κυρίως δεν έχει δικαίωμα να είναι αυτόκλητος δικαστής και κατήγορος των πάντων. Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι απορίας άξιον το πώς σε μια γειτονιά όπου οι ίδιοι οι γείτονες έβλεπαν ένα 12χρονο κορίτσι να μπαινοβγαίνει στο κατάστημα του 53χρονου χωρίς να υπάρχει έστω μια συγγενική σχέση – όχι πως δεν έχουμε δει και εντός οικογενειών ανάλογες φρικαλεότητες – που να δικαιολογεί την παρουσία του εκεί, δεν υπήρξε ένας άνθρωπος να παρατηρήσει κάτι μεμπτό. Σε κανέναν δεν κίνησε την περιέργεια τι κάνει ένα ΠΑΙΔΙ μεσάνυχτα, χωρίς τους γονείς του με έναν άγνωστο άνθρωπο; Κι αν του κίνησε την περιέργεια τι ήταν αυτό που τον έκανε να πει «εντάξει, είναι με τον τάδε δεν τρέχει τίποτα»;

Κατάφερε ο 53χρονος να χτίσει τέτοια σχέση εμπιστοσύνης με την οικογένεια; Κατάφερε να έχει πείσει όλο τον κοινωνικό περίγυρο ότι είναι τόσο αθώα τα πάντα; Αν αυτό συμβαίνει τότε μιλάμε για έναν διπλά επικίνδυνο άνθρωπο, από τη στιγμή που θα αποδειχθούν όλες οι κατηγορίες. Και για μια κατάσταση τρόμου για όλους τους γονείς. Διότι πλέον ζούμε σε μια κοινωνία όπου δεν μπορείς να εμπιστευθείς ούτε… τον εαυτό σου!

Ζούμε, όμως, και σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί το «πού να μπλέξουμε τώρα». Η αλήθεια είναι πως με τα προβλήματα της καθημερινότητας να παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας τον τελευταίο χρόνο, λόγω της έκρηξης της ακρίβειας και της αβεβαιότητας που προκαλούν ο πόλεμος στην Ουκρανία αλλά ακόμα και οι εντάσεις στα ελληνοτουρκικά, έχει επιστρέψει η νοοτροπία του «κοίτα το σπίτι σου και μην σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι». Σε πολλές περιπτώσεις, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους ανθρώπους για αυτό. Αυτή είναι η συνθήκη που διαμορφώνεται, αυτό έχει σαν προτεραιότητα ένας άνθρωπος που – για παράδειγμα – δεν ξέρει αν αύριο θα έχει να δώσει γάλα στο παιδί του. Σε περιπτώσεις ακραίες, όμως, θα έπρεπε τα αντανακλαστικά μας ως κοινωνία να ήταν περισσότερο ενεργοποιημένα.

Δεν αρκεί κάθε φορά να «πέφτουμε από τα σύννεφα». Καλό θα είναι να προλαμβάνουμε καταστάσεις, αν έχουμε την υπόνοια ότι κάτι συμβαίνει το οποίο πρέπει να διερευνηθεί από τις Αρχές. Η Αστυνομία υπάρχει, η Δικαιοσύνη υπάρχει. Ακόμα και αν μια μερίδα του κόσμου θεωρεί πως πάσχουν σε πολλά και πως υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, ας απευθυνθούμε σε αυτές και ας αναλάβουν εκείνες το βάρος των ευθυνών τους για την εκάστοτε περίπτωση όπως αυτή του 53χρονου. Για τον οποίο, σε περίπτωση ενοχής, καμία τιμωρία δεν θα είναι αρκετή. Ούτε η θανατική ποινή όπως λένε πολλοί εν βρασμώ ψυχής.

Με μια τέτοια ποινή θα «λυτρωθεί». Και σε έναν καταδικασμένο παιδοβιαστή, δεν αξίζει καμία λύτρωση…

ΠΗΓΗ