Στην αρχή γελάς. Με τις φιγούρες των ρόλων. Με τις ακραίες αποτυπώσεις ανθρώπων και συμπεριφορών που μοιάζουν σα να κινούνται δίπλα μας, πολύ κοντά μας, ακόμη και... μέσα μας. Μετά, χαμογελάς καθώς βλέπεις πως το έμφυτο ταλέντο όλων των μελών της Θεατρικής Ομάδας Σάμου έχει αναδειχθεί και διευρυνθεί καλλιτεχνικά μέσα από τη σκληρή δουλειά, το μεράκι γι αυτό που κάνουν, τη διαρκή προσπάθεια θεατρικής αυτοβελτίωσης, τις σκηνοθετικές υποδείξεις. Ύστερα, κοιτάς έναν έναν τους ηθοποιούς, ανθρώπους που έχουν τη δική τους διακριτή παρουσία στον επαγγελματικό στίβο αλλά και στην κοινωνική ζωή της Σάμου και θαυμάζεις το κουράγιο και την προσπάθεια που καταβάλλουν, εντελώς εθελοντικά, να προσφέρουν ένα κάτι ακόμη στο πολιτιστικό γίγνεσθαι.

Μα, στο τέλος, όταν φεύγεις από την κατάμεστη αίθουσα της παράστασης Elisadeth, παρά το αυθόρμητο γέλιο που έχεις ρίξει, παρά τα χαμόγελα των γύρω σου, αντιλαμβάνεσαι τελικά πως ζούμε σε μια παράξενη εποχή όπου οι υποχωρήσεις κάθε είδους, η κατάχρηση της όποιας «εξουσίας» έρθει στα χέρια μας χαριστικά κι όχι αξιοκρατικά, καταλήγει να γίνεται έπαρση απειλητική. Κι εκεί, το έργο, αρχίζει να δουλεύει μέσα σου και να σου δίνει αφορμή για σκέψεις...

Αυτό το έργο είναι στην ουσία η αποτύπωση των συνθηκών που διέπουν τον καλλιτεχνικό -και όχι μόνο- χώρο. Εκεί που η εργασιακή αστάθεια οδηγεί σε άρδην υποχωρήσεις, ερμαφρόδιτες «συμμαχίες», καταστρατήγηση κάθε έννοιας δικαίου, σύνθλιψη της προσωπικότητας, υποχωρητικές συμπεριφορές που οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερες εκφάνσεις φασισμού όσων νέμονται τις τύχες των θιάσων, τις τύχες των εθνών...

Λυπήθηκα πραγματικά που πήγα στην τελευταία παράσταση της περιόδου κι όχι στις πρώτες, όπως συνήθως. Κι αυτό γιατί θα είχα εισπράξει αυτήν την αύρα της φιλικής συμπόρευσης των μελών της Θεατρικής Ομάδας Σάμου, που όμως διέπεται από όρους και κανόνες επαγγελματισμού. Θα είχα προλάβει να γράψω δυό λόγια παρακινητικά για όσους θεωρούν πως η κωμωδία δεν είναι και το βέλτιστο είδος θεατρικής παράστασης. Θα είχα γελάσει με την καρδιά μου, νωρίτερα. Μπορεί, ίσως, να είχα κι εγώ «πεθάνει από το γέλιο» όπως έβλεπα γύρω μου, στο Αμφιθέατρο της Περιφερειακής Ενότητας Σάμου. Και βέβαια, θα ήθελα να έχω δεί αυτήν την εξαιρετική παράσταση, όπως και πολλές άλλες που υπερασπίζονται το πολιτιστικό και πολιτισμικό υπόβαθρο της Σάμου, στο «Επικούρειο»...

Χαρισματικά απολαυστικοί στους ρόλους τους η Μαρία Σταματέλου (ως η «δείτε με καλέ» Τζένη Θεοκλέους), η Στέλλα Παπανικολάου (ως «βαριά και ασήκωτη» Ελένη Κουρή), ο Χρήστος Μηνούδης (ως «ξαφνικά σκηνοθέτης» Πέτρος Παπαδόπουλος), η Βίκυ Παπαδοπούλου (ως «πάντα πεινασμένη» Λυδία Λενιόρδου), ο Γιάννης Μανδουραράκης (ως «ηθοποιός σημαίνει φως» Άρης Λυμπερόπουλος), η Αλίκη Μαμουλή (ως η «ακατανόμαστη συγγραφέας» Τερέζα Λεμπέση), η Βίκη Τσούλου (ως «clopywrite συνθέτρια» Τζένιφερ Λεμπέση), η Χριστίνα Χαρτζανιώτη ( ως «μετανοούσα εγκυμονούσα» Ντέπυ Καρατζιά-Μάλφα) κι ο Φίλιππος Τζερέτας (ως «θέλω ένα δικό μου pet shop» Κώστας Μάλφας).

Θα ήμουν άδικη αν ξεχώριζα έναν από τους συντελεστές, παρότι η μακρά θητεία του Γιάννη Μανδουραράκη στο θεατρικό σανίδι, του δίνει μια σαφέστατα διακριτή σκηνοθετική ματιά, τόσο ιδιαίτερη, που καταφέρνει ακόμη και να ξεπερνά χωρίς δυσκολία τις όποιες αδυναμίες του θεατρικού κειμένου. Ωστόσο, αυτό που μένει στο θεατή, αυτό που έμεινε σε όλους μας, είναι από τη μια η γνήσια έκφραση θεατρικής παιδείας και από την άλλη, η ομάδα...

Η δική μας και μοναδική ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΑΜΟΥ!