Γενικευμένη η γενική κτητική που ντύνει με το μανδύα της υποκρισίας την κοινωνική δομή της πατρίδας μας. Είμαστε -ακόμη- μια χώρα που ψάχνει να βρει την ευρωπαϊκή της ταυτότητα έχοντας προσδώσει χαρακτήρα "μαγκιάς" στην ανατολίτικη κουλτούρα, με την οποία μεγάλωσαν οι μανάδες μας τους άντρες μα και τα "αντράκια" της γενιάς μας.

Εκείνοι που επιχαίρονταν με το on air χαστούκι Κασιδιάρη στη Λιάνα, εκείνοι που κάνουν αστεία για τις... ξανθιές και κατσαδιάζουν τις μελαχρινές με μια κατάχρηση εργασιακής ή άλλης εξουσίας, όσοι υποτιμούν λεκτικά, συμπεριφορικά ή και σωματικά μια γυναίκα μόνο και μόνο εξαιτίας της διάκρισης του φύλου της, κακοποιητές είναι. Έστω και... "light".

Κακοποιητές κι αυτοί που επιβάλλουν την άποψή τους, εκείνοι που χτυπούν το χέρι στο τραπέζι για να ενισχύσουν τη βαρύτητα των λόγων τους, όσοι κατεβάζουν "καντήλια" κι εξαπτέρυγα, εκείνοι που επιβάλλονται διά του όγκου ή της οικονομικής τους επιφάνειας, οι άλλοι, που μειώνουν, λοιδορούν και κρατούν υποχείριο μια γυναικεία ύπαρξη, εξαρτημένη και εξαρτώμενη άρρηκτα από δαύτους...

ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟΙ είναι οι ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΕΣ κάθε λογής και όποιας κλίμακας διαβάθμισης (αν υπάρχει τέτοια στη βία), ότι κι αν βγαίνουν και δηλώνουν οι δημοσιογραφοκυράτσες και οι αργυρώνητοι δικηγορήτορες που υπεραμύνονται του «δικαιώματος» επικυριαρχίας ενός "άντρα" στη γυναίκα "ΤΟΥ" (γενική κτητική, κατάλληλη για κτήνη).

Γυναίκες της πόρτας δίπλα από τη δική μας. Γυναίκες μέσα στο στενό μας περίγυρο. Γυναίκες που ντρέπονται να ομολογήσουν ότι είναι ανίσχυρες κι ότι φοβούνται μην πάθουν χειρότερα. Γυναίκες που η δαμόκλειος σπάθη του ξυλοδαρμού επικρέμεται χρόνια πάνω από τα κεφάλια τους...

Μια Σοφία, μια Ελένη, μια Μαρία, μια Ζωή, μια Κυριακή, μια Κυριακή, μια... μια... Που κρατούν το στόμα κλειστό από ντροπή. Από φόβο για την κοινωνική ρετσινιά, τα επικριτικά σχόλια, το πέρασμα από κοινωνική δίκη της εν γένει συμπεριφοράς του ΘΥΜΑΤΟΣ κι όχι του θύτη. Με πικρόχολα, ερειστικά, άθλια σχόλια για την εμφάνιση, τη σεξουαλική συμπεριφορά, το πλήθος των ανθρώπων που μοιράστηκαν την ερωτική τους κλίνη, εκείνους που μπαινοβγήκαν στη ζωή τους. Με μόνιμη επωδό την απαξιωτική φράση περί της… κουνιστής ουρίτσας, της ερωτικής "συναλλαγής" και της συλλήβδην κατηγοριοποίησης "..ποιός ξέρει τι του έκανε κι αυτή…"

Η Σοφία και κάθε Σοφία αυτού του κόσμου. Που κρατά την κακοποίησή της, επτασφράγιστο μυστικό για χρόνια. Που... "πέφτει από τις σκάλες", θύμα της πλέον κακουργηματικής συμπεριφοράς από τον ίδιο της το σύζυγο, τον πατέρα του παιδιού της. Δεν ήταν κάποιος άγνωστος, αλλά ο άνθρωπος που γνώριζε καλά. Σε μια ηλικία σοβαρότητας, επαγγελματικού στάτους και κύρους που τον «εξάγνιζε» αβασάνιστα στα μάτια των πολλών…

Η γυναίκα-θύμα, συνήθως, αυτοθυματοποιείται. Ρίχνει όλο το φταίξιμο για την αποτρόπαια πράξη, στον εαυτό της. Σωπαίνει. Προσπαθεί να το κρύψει. Καμώνεται πως τον πιστεύει όταν της ζητά μετανοιωμένος "συγνώμη" και της ορκίζεται πως δεν θα το ξανακάνει. Όμως ο αέναος κύκλος της βίας που ξεκινά με μια σπασμένη καρέκλα κι ένα πιάτο, το οποίο εκσφενδονίζεται στον κήπο, διακλαδώνεται και διευρύνεται και γιγαντώνει!

Για κείνη, καμμιά ελπίδα. Διερρήγνυεται η αυτοεκτίμησή της, ξεκοιλιάζεται η εμπιστοσύνη της στους ανθρώπους, ξυπνά τις νύχτες με αληθινούς εφιάλτες που κατατρώγουν τα όνειρά της.

Βασανίζεται. Ψάχνει τρόπο να ξεφύγει, ακόμη και ξεφεύγοντας από τη ζωή την ίδια. Σα σκηνές από ταινία, παίζει και ξαναπαίζει στο μυαλό της κάθε λεπτομέρεια των κακοποιητικών συμπεριφορών που έχει υποστεί. Και κάθε φορά, ρίχνει το σφάλμα σε εκείνη: Εκείνη έκανε κάτι λάθος. Εκείνη, δεν φέρθηκε σωστά. Εκείνη, άφησε λάθος εντυπώσεις. Εκείνη δεν είπε σθεναρά το «όχι».

Όμως, δεν είναι έτσι. ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΓΕ! Ο κακοποιητής είναι συχνά ένας λύκος που έχει καλυφθεί με του επιτυχημένου αρνιού την προβιά. Εκμεταλλευόμενος ασύδοτα τη θέση, τη δικτύωση, τις επαφές, το κοινωνικό και οικονομικό του στάτους.

Και κάθε μία από μας, κάθε Σοφία, Ελένη, Μαρία, Ζωή, Φαίδρα, Κική και Νίνα, όσες μένουν εγκλωβισμένες στο φαύλο κύκλο σιωπής, επιτρέπουν σε δαύτους να συνεχίσουν επαίσχυντα, ασύδοτα και ατιμώρητα να κακοποιούν.

Ευτυχώς, εκείνη η ολυμπιακή φανέλα που φορούσε η Σοφία Μπεκατώρου, δεν ήταν ένα "άδειο πουκάμισο". Είχε πολύ φως μέσα της και κατάφερε να ανοίξει στόματα.

Υποκλίνομαι στο θάρρος κάθε γυναίκας να μιλά… Και να καταγγέλλει!