Η 1η Σεπτέμβρη του 2021 θα μείνει στη μνήμη ως ημέρα αφύπνισης. Ίσως στη μνήμη των πολλών να είναι μια ημερομηνία σαν όλες τις άλλες, μα για τους 7500 χιλιάδες υγειονομικούς (μόνο από το ΕΣΥ, καθώς ο αριθμός των υγειονομικών από τον ιδιωτικό τομέα παραμένει άγνωστος!) που τέθηκαν εκβιαστικά και αυταρχικά σε αμισθί αναστολή εργασίας θα είναι πάντα η μέρα κατά την οποία γκρεμίστηκαν οι αυταπάτες. Εν μία νυκτί 7500 υγειονομικοί υπό το μανδύα του τρόμου και με όπλο την προπαγάνδα και την επιβολή, έγιναν τα πρώτα θύματα του νέου φιλελεύθερου μοντέλου που είχε σχεδιαστεί για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Με μια πρωτοφανή για τα εργασιακά κεκτημένα πολιτική απόφαση η κυβέρνηση επιχείρησε να συνθλίψει πρόωρα κάθε φωνή αντίστασης που πιθανώς να «παρεμπόδιζε» τη μελλοντική υλοποίηση των σχεδιασμών της. Με αυταρχισμό και επίδειξη δύναμης επεδίωξε να περάσει το μήνυμα της παραδειγματικής τιμωρίας τυχόν αντιφρονούντων στο παρόν και στο μέλλον και επιχείρησε να κάμψει αντιστάσεις επιβάλλοντας φίμωση, σκοταδισμό, φόβο και απομόνωση.

Παρά τις εντατικές και στοχευμένες – εφάμιλλες αλησμόνητων ολοκληρωτικών καθεστώτων – μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, 7500 υγειονομικοί, όχι μόνο δεν υπέκυψαν στον κυβερνητικό φασισμό και την πληθώρα των χαρακτηρισμών μέσω των οποίων έντεχνα επιχειρήθηκε η «δολοφονία» χαρακτήρα τους, αλλά αντιτάχθηκαν πεισματικά και μίλησαν για όλα όσα οι κυβερνώντες, μέσω των τακτικών τους, επεδίωκαν να επιβάλλουν αφωνία.

Μίλησαν για τον αντιεπιστημονικό και εγκληματικό χειρισμό της μονοθεματικής παροχής υγειονομικών υπηρεσιών, αντί της ενίσχυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας με υλικοτεχνικό εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό. Μίλησαν για τον πολυδιαφημιζόμενο χάρτη του νέου ΕΣΥ, όπου πίσω από τους ψευδεπίγραφους όρους της αναδιάρθρωσης και της μεταρρύθμισης, κρύβονταν το σχέδιο της πλήρους διάλυσης της υγείας προς χάριν των ιδιωτικών κλινικών και ασφαλιστικών εταιρειών στο όνομα της νεοφιλελεύθερης λογικής κόστους – οφέλους.

Μίλησαν για τον εκφασισμό της δημοκρατίας, την καταστρατήγηση του συντάγματος, την παραβίαση πανανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών, την μεταχείριση των προσωπικών δεδομένων ως εργαλείο ελέγχου ικανού να επιφέρει επιβραβεύσεις ή ποινές, ανάλογα με το βαθμό συμμόρφωσης ή μη του ατόμου. Μίλησαν για τη χειραγώγηση της δικαιοσύνης και τη μετατροπή της σε υποχείριο ενός διεστραμμένου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.

Μίλησαν για τον επικείμενο στραγγαλισμό της κοινωνίας και της οικονομίας μέσα από πολιτικές φτιαγμένες να εξυπηρετούν τους λίγους εις βάρος των πολλών. Μίλησαν για την πολιτική ανεπάρκεια που αποτάσσεται τις ευθύνες της μετακυλώντας τες εξ ολοκλήρου στο άτομο. Μίλησαν για την εργαλειοποίηση της επιστήμης ως μέσω ελέγχου της κοινωνίας, για την καταστολή, τον κοινωνικό εκφοβισμό, τις επαγγελματικές διώξεις, την ηθική έκπτωση θεσμών και ανθρώπων.

Μίλησαν για πολλά, αλλά ακούστηκαν από λίγους. Ίσως γιατί οι αλήθειες τους τρόμαζαν, ίσως γιατί η κοινωνία ήταν ανέτοιμη να συνειδητοποιήσει τη ζοφερή πραγματικότητα που ανοιγόταν μπροστά της. Ίσως γιατί ο πακτωλός χρημάτων που μοιράστηκαν στα ΜΜΕ έκανε καλά τη δουλειά του και αποδείχθηκε δελεαστικότερος από την ηθική αμοιβή της επαγγελματικής δεοντολογίας. Λίγα μόνο ΜΜΕ είχαν το θάρρος να προβάλλουν τις θέσεις και τις ανησυχίες των «διωγμένων» υγειονομικών και τα περισσότερα από αυτά πλήρωσαν το τίμημα με το χαρακτηρισμό τους ως «ψεκασμένα».

Ακόμα και σήμερα, 3 χρόνια μετά, λίγοι ανατρέχουν στα όσα κατήγγειλαν τότε οι υγειονομικοί σε αναστολή και που με τρομακτική ακρίβεια βλέπουμε να υλοποιούνται σήμερα. Όμως το ζητούμενο δεν είναι η ηθική ή κοινωνική δικαίωση των υγειονομικών απλά και μόνο επειδή εκείνοι είδαν και μίλησαν χωρίς υπεκφυγές για όσα θα έρχονταν. Αυτό ήταν ένα νομοτελειακό αποτέλεσμα καθώς αυτοί ήταν οι πρώτοι που βίωσαν τα απάνθρωπα μέτρα και τον αυταρχισμό της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Το ζητούμενο πλέον είναι σαν κοινωνία να αποδράσουμε από όσα μας περιχαρακώνουν και μας διαιρούν υπό το πρόσχημα του επαγγελματικού κλάδου, της γεωγραφικής ιδιαιτερότητας, της ατομικής εξέλιξης, της κομματικής ταυτότητας κλπ. Να διαλύσουμε τη φενάκη στην οποία μας έχουν εγκλωβίσει. Από την ατομική μνήμη να περάσουμε στη συλλογική και να κατανοήσουμε πως σήμερα βιώνουμε ως κοινωνία στο σύνολό της μια δυστοπική πραγματικότητα που δεν ξεφύτρωσε αίφνης από μια μετά-κόβιντ εποχή, από το πολεμικό σκηνικό στην Ουκρανία ή τη Μέση Ανατολή, ή από τη νεοανακαλυφθείσα πλέον κλιματική αλλαγή. Πρόκειται για μια κοινωνική και πολιτική μετάβαση ολοκληρωτικού χαρακτήρα που η αντιμετώπισή της προϋποθέτει την εξ αρχής κατανόηση των μεθόδων επιβολής της.

Οι φωνές των υγειονομικών κατά της υποχρεωτικότητας δεν σιώπησαν σε όλη τη διάρκεια των 16 μηνών που διήρκεσε το αντιεργατικό και αντισυνταγματικό μέτρο των αναστολών εργασίας. Δεν σιώπησαν ούτε μετά τη μερική δικαστική δικαίωσή τους (ΣτΕ 2332/2022) που έκρινε το μέτρο αντισυνταγματικό. Δεν έχουν σιωπήσει 3 χρόνια τώρα και δεν πρόκειται να σιωπήσουν όσο ο κυβερνητικός ολοκληρωτισμός που ξεκίνησε την 1η/9/2021 από τις πλάτες τους επεκτείνεται σε ολόκληρη την κοινωνία.

Αφιερωμένο σε όσους τέθηκαν σε αναστολή εργασίας

κατά την περίοδο 1/9/2021 – 31/12/2022.

Σε όσους απολύθηκαν, διώχθηκαν, λοιδορήθηκαν, απομονώθηκαν,

επειδή επέλεξαν να αντιταχθούν.

Σε όσους στάθηκαν δίπλα μας, στηρίζοντας φανερά ή ανώνυμα τον αγώνα μας.

Σ.Υ.Δ.Ε.

Σωματείο Υγειονομικών υπέρ Δημοκρατίας και Ελευθερίας